September 2, 2009

ಹೂವಲ್ಲದಿದ್ದರೆ (ಉತ್ತರ ಕನ್ನಡದ ಗಾದೆ 239, ಮತ್ತು 240)

ಹೂವಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ಹೂವಿನ ಎಸಳು.
ಯಾವುದೋ ವಸ್ತು ಪೂರ್ತಿ ಸಿಗದೇ ಹೋದರೂ ಕೂಡ ಸ್ವಲ್ಪವಾದರೂ ಸಿಕ್ಕಾಗ (ಅಥವಾ ಬೇರೆಯವರು ಕೊಟ್ಟಾಗ) ಹೇಳುವ ಮಾತು. ಇದೇ ತರಹದ, ಆದರೆ ಬೇರೆ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಬಳಸುವಂಥ ಮಾತೆಂದರೆ- ಬೆಲ್ಲವಿಲ್ಲದಿದ್ದರೂ ಬೆಲ್ಲದಂಥಾ ಮಾತು. ಒಳ್ಳೆಯದನ್ನು ಮಾಡುಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲದಿದ್ದರೂ ಒಳ್ಳೆಯದನ್ನು ಬಯಸಬಹುದು, ಹಾರೈಸಬಹುದು ಎನ್ನುವಾಗ ಬಳಸಬಹುದು.

August 7, 2009

ಅಜ್ಜ ಊರಿದ್ದಕ್ಕೂ (ಉತ್ತರ ಕನ್ನಡದ ಗಾದೆ 236, 237, ಮತ್ತು 238)

ಅಜ್ಜ ಊರಿದ್ದಕ್ಕೂ ಮೊಮ್ಮಗ ಹಾರಿದ್ದಕ್ಕೂ ಸಮ.
ಅಜ್ಜ ಒಂದು ಹೆಜ್ಜೆ ಊರಿದ್ದನ್ನು ಸರಿಗಟ್ಟಲು ಮೊಮ್ಮಗ ಶಕ್ತಿ ಮೀರಿ ಹಾರಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ದೊಡ್ಡವರು ಅನುಭವದಿಂದ ಸುಲಭದಲ್ಲಿ ಮಾಡಿ ಮುಗಿಸುವ ಕೆಲಸವನ್ನು ಸಣ್ಣವರು ಕಷ್ಟಪಟ್ಟು ಮಾಡುವ ಸಂದರ್ಭಗಳಿರುತ್ತವೆ. ದೊಡ್ಡವರ ಅನುಭವವನ್ನು ಸಣ್ಣವರ ಜ್ಞಾನ ಸರಿಗಟ್ಟಲಾರದು ಎನ್ನುವಾಗ ಬಳಸಬಹುದು. ಅಜ್ಜನಿಗೆ ಕೆಮ್ಮಲು ಕಲಿಸಲು ಹೋಗಿದ್ದ ಎಂಬ ಗಾದೆಯೂ ಸಹ ಇದೆ; ಅಂದರೆ ಹಿರಿಯರಿಗೆ ಮೊದಲೇ ಗೊತ್ತಿರುವ ಕೆಲಸವನ್ನು ಸಣ್ಣವರು ವಿವರಿಸಲು ಹೋದಾಗ ಹಿರಿಯರಿಂದ ಈ ಮಾತು ಕೇಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ' ಸುಮ್ಮನಿರು, ನಾನು ಉಪ್ಪು ತಿಂದಷ್ಟು ನೀನು ಅನ್ನ ತಿನ್ನಲಿಲ್ಲ' ಎಂದು ಹಿರಿಯರು ಹೇಳುವುದನ್ನಂತೂ ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಎಲ್ಲರೂ ಕೇಳಿಯೇ ಇರುತ್ತಾರೆ.

July 28, 2009

ಅಪ್ಪ ಮತ್ತು ಇಂಟರ್ನೆಟ್

ನಾನು, ರಘು computer ಕೊಂಡ ಆರಂಭದಲ್ಲಿ ಅಪ್ಪನಿಗೆ computer ಕಲಿಸಿಯೇ ತೀರಬೇಕೆಂದು ನಿರ್ಧರಿಸಿಬಿಟ್ಟಿದ್ದೆವು. ಅವನೂ ಒಪ್ಪಿದ್ದ.... 'ಹಾ, ಈಗಿನ ಕಾಲಕ್ಕೆ ಸ್ವಲ್ಪವನ್ನಾದರೂ ತಿಳಿದಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳಬೇಕು, ಮೊನ್ನೆ ಮೊನ್ನೆ ಹುಟ್ಟಿದ ಮಕ್ಕಳಿಗೂ ಕೂಡ ತಿಳಿದಿರುತ್ತದೆ' ಎಂಬ ಅಭಿಪ್ರಾಯವನ್ನೂ ಹೊರಹಾಕಿದ್ದ. ನಂತರ ಕಲಿಯಲು ಒಂದೆರಡು ದಿನ ಬಂದು ಕೂತ. paint-brush ನಿಂದ ಶುರುಮಾಡಿದ್ದೆವು. ದಿನವಿಡೀ ಗದ್ದೆ-ತೋಟಗಳಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿರುತ್ತಿದ್ದ ಅಪ್ಪ ಹತ್ತೇ ನಿಮಿಷಕ್ಕೆ ಆಕಳಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಇಲ್ಲವೇ ತೂಕಡಿಸುತ್ತಿದ್ದ. ನಂತರ ಕಲಿಯುವಿಕೆ ಅಲ್ಲಿಗೇ ನಿಂತು ಹೋಯಿತು. ನಾನು, ರಘು ಮನೆಯಿಂದ ಹೊರಬಿದ್ದೆವು; computer ಕೂಡ ಮಾರಿಬಿಟ್ಟೆವು. ಹಾಗಂತ ಅಪ್ಪ ಕಲಿಯಲು ಆಗದಂಥ ದಡ್ಡನಲ್ಲ. ಆಗಿನ ಕಾಲದ B.Sc.(Mathematics). ನಾನು, ರಘು ಮಾತಾಡಿದ English ನಲ್ಲಿ ವ್ಯಾಕರಣ ದೋಷ ಹುಡುಕುವಷ್ಟು ನಿಷ್ಣಾತ. ನೆಂಟರಿಷ್ಟರ ಮನೆಗಳಿಂದ high school, college ಗೆ ಹೋಗುವ ಹುಡುಗರನ್ನೆಲ್ಲ ಒಟ್ಟು ಹಾಕಿಕೊಂಡು Mathematics ಮತ್ತು English ತರಬೇತಿ ಕೊಡುತ್ತಿರುತ್ತಾನೆ.

Engineer ಅಥವಾ doctor ಆಗಬೇಕಾಗಿದ್ದ ಅಪ್ಪ ಯಾವುದೋ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ಮನೆಯಲ್ಲಿಯೇ ಉಳಿಯಬೇಕಾಯಿತಂತೆ. ಆ ಬಗ್ಗೆ ಅವನಿಗೆ ಇಂದಿಗೂ ವಿಷಾದವಿದೆ; ನಮಗೂ ಇದೆ. Human physiology, medicine ಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಅಪ್ಪನ ಜ್ಞಾನ ನಮಗೆ ಅಚ್ಚರಿ ಮೂಡಿಸುತ್ತದೆ. ನಾನು ಕಲಿತು ಆಗಲೇ ಮರೆತು ಹಾಕಿದ Pythagoras ನ theorem ಅನ್ನು ಮನೆಕಟ್ಟುವಾಗ 'ಐಮೂಲೆ' ತೆಗೆಯಲು, ಮಾಡು ಕಟ್ಟಲು ಹೇಗೆ ಬಳಸಬಹುದು ಎಂದು ಅಪ್ಪ ತೋರಿಸಿದಾಗ ಆತನಿಗೊಂದು engineer ಪಟ್ಟವನ್ನು ನಾನು ಕೊಟ್ಟುಬಿಟ್ಟಿದ್ದೆ! Veterinary doctor ಸಹಾಯ ಇಲ್ಲದೆಯೇ ದನ-ಕರುಗಳಿಗೆ ಔಷಧ, injection ಮಾಡುತ್ತಾನೆ....ಕೃಷಿಯಲ್ಲೂ ಅವನದು ವಿವಿಧ ಪ್ರಯೋಗ. ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ಅವನು ಸಂಶೋದನೆಯಲ್ಲಿರಬೇಕಾಗಿತ್ತು ಎನಿಸುತ್ತದೆ.
ಮೊನ್ನೆ ರಘು ಮಣಿಪುರದಿಂದ ಮನೆಗೆ phone ಮಾಡಿದ್ದನಂತೆ.... ಸಂಭಾಷಣೆ ಹೀಗೆ ನಡೆಯಿತು ಎಂದು ರಘು ನಂತರ ನನಗೆ phone ಮಾಡಿ ಹೇಳಿದ.
"ಅಪ್ಪ, ಊರ ಕಡೆ ಸಿಕ್ಕಾಪಟ್ಟೆ ಮಳೆ ಅಲ್ದಾ?"
"ನಿಂಗೆ ಹೆಂಗೆ ಗೊತ್ತಾತು? ವಾರ್ತೆ ಕೇಳಿದ್ಯ?"
"ಇಲ್ಲೆ, ದಿನಾಲೂ ಪ್ರಜಾವಾಣಿ ಓದ್ತಿ".
"ಪ್ರಜಾವಾಣಿ ಮಣಿಪುರದ ವರೆಗೆ ಬರ್ತ?!!!"
"ಇಲ್ಲೆ, online ಓದ್ತಿ". (ರಘು ಈಗ ಸ್ವಲ್ಪ ದಿನಗಳಿಂದ ಮಣಿಪುರದಲ್ಲಿ headquarters ನಲ್ಲಿ ಇರುವುದರಿಂದ internet ಸಿಗುತ್ತಿದೆಯಂತೆ)
"Computer ನಲ್ಲಿ ಓದಕಾದ್ರೆ ಪುಟ ಹೆಂಗೆ ಮಗ್ಚ್ತೆ?!!"
"Click ಮಾಡಿರೆ ಮುಂದಿನ ಪುಟಕ್ಕೆ ಹೋಗ್ತು, ಮುಂದಿನ ಸಲ ಮನೆಗೆ ಬಂದಾಗ ತೋರಿಸ್ತಿ."

ಅಪ್ಪ computer ವಿಷಯದಲ್ಲಿ zero ಆದರೇನಾಯಿತು, ಅವನಲ್ಲೊಬ್ಬ engineer, doctor, researcher, teacher ಹೀಗೆ ಎಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ಜನರು ಅಡಗಿದ್ದಾರೆ. ನಾಡಿದ್ದು ಮೂವತ್ತೊಂದನೆಯ ತಾರೀಖಿಗೆ ಅಪ್ಪನಿಗೆ ಅರವತ್ತು ತುಂಬುತ್ತದೆ. ಅವನಿಗೆ ನೆನಪಿದೆಯಾ ಎಂಬ ಬಗ್ಗೆ ನನಗಿನ್ನೂ ಅನುಮಾನ. ಆದರೆ ಹಿಂದಿನ ವರ್ಷ July 31 ಕ್ಕೆ ನಮ್ಮಿಬ್ಬರ phone call ಗಾಗಿ ಅಪ್ಪ ಕಾದಿದ್ದ ಎಂದು ಅಮ್ಮ ಹೇಳಿದ್ದಳು. ಅವನಿಗೆ phone ಮಾಡಿ greet ಮಾಡುವ ಮೊದಲೇ ಅವನ ಜ್ಞಾನ ಸಾಗರಕ್ಕೊಂದು hats off ಹೇಳುತ್ತಾ birthday wishes advance ಆಗಿ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದೇನೆ - Many Happy returns of the Day ಅಪ್ಪ :-)

ಮ. ಮಾ: ರಘು ಹಿಂದಿನ ವರ್ಷ ಅಪ್ಪ, ಅಮ್ಮನನ್ನು ಮಣಿಪುರಕ್ಕೆ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೋದಾಗ ಅಪ್ಪನ ಇಚ್ಚೆಗೆ ವಿರುದ್ಧವಾಗಿ ಅಪ್ಪನಿಗೆ ಆ ರೀತಿ dress ಮಾಡಿಸಿದ್ದನಂತೆ.... ಆಗ ತೆಗೆದ photo ಅದು .


July 3, 2009

ಒಪ್ಪೋಲೆ

Google docs ನಲ್ಲಿ share ಮಾಡಿದ್ದು ಸರಿಯಾಗದಿದ್ದರಿಂದ ಹಿಂದಿನ post ನ link open ಆಗ್ತಾ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಸರಿಮಾಡುವಷ್ಟು ಸಮಯ ನನಗೆ ಸಿಗಲಿಲ್ಲ.
ಈಗ ಸರಿ ಮಾಡಿದ್ದೇನೆ, ಒಮ್ಮೆ ನೋಡಿಬಿಡಿ. ಈ concept ಅನ್ನು ಈ ಮೊದಲೇ ನೋಡಿದ್ದರೆ ಕ್ಷಮಿಸಿ.
ನಿಮಗಿಷ್ಟವಾದರೆ ನನ್ನ ಶ್ರಮ ಸಾರ್ಥಕ.

June 16, 2009

ಬದಲಾವಣೆ ಬೇಕಾಗಿದೆ

ಬೆಂಗಳೂರಿನಲ್ಲಿ ಒಂದು ಕಡೆಯಿಂದ ಇನ್ನೊಂದು ಕಡೆಗೆ ಹೋಗುವುದೆಂದರೆ ಹರಸಾಹಸವೇ ಸರಿ. ಹೊಗೆ ಕುಡಿಯುತ್ತ, ವಾಹನಗಳ ಕಿರಿಚಾಟವನ್ನು ಸಹಿಸುತ್ತಾ ಮನೆ ತಲುಪುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಯಾರಾದರೂ ಮಾತನಾಡಿಸಿದರೆ ಗದರುವಷ್ಟು ಸುಸ್ತಾಗಿರುತ್ತದೆ; ಕಿರಿಕಿರಿಯಾಗಿರುತ್ತದೆ.

ಮುಂದುವರಿದ ಬಹುತೇಕ ರಾಷ್ಟ್ರಗಳಲ್ಲಿ bicycle ಗಳನ್ನು ಜನರು ತುಂಬಾ ಉಪಯೋಗಿಸುತ್ತಾರೆಂದು ಕೇಳಿದ್ದೇನೆ. ನಾನು ನೋಡಿದಂತೆ ಟೋಕಿಯೋದಲ್ಲಿ office ಗೆ ಹೋಗುವವರು ಹಲವರು formal dress ಹಾಕಿಕೊಂಡು bicycle ತುಳಿಯುತ್ತಿರುತ್ತಾರೆ. ಅದನ್ನು ಅವಮಾನವೆಂದು ಭಾವಿಸುವುದಿಲ್ಲ. Market ಗೆ ಹೋಗುವುದಂತೂ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ bicycle ನಲ್ಲಿಯೇ. ಮಕ್ಕಳು ತುಂಬಾ ಚಿಕ್ಕವರಿದ್ದಾಗಿನಿಂದಲೇ ತಂದೆ-ತಾಯಿ bicycle ಕಲಿಸುತ್ತಿರುತ್ತಾರೆ. ಮುದುಕ ಮುದುಕಿಯರಾಗುವವರೆಗೂ ಅದನ್ನೇ ಅಭ್ಯಾಸವಾಗಿಸಿಕೊಂಡಿರುತ್ತಾರೆ. Shopping mall ಗಳ basement ಗಳಲ್ಲಿ ಅಥವಾ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ bicycle parking ಗೆ ಜಾಗವನ್ನು ಮೀಸಲಾಗಿಟ್ಟಿರುತ್ತಾರೆ.
Younger generation ನ ಹುಡುಗ-ಹುಡುಗಿಯರೂ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ bicycle ಗಳನ್ನೇ ಉಪಯೋಗಿಸುತ್ತಾರೆ. ನಮ್ಮಲ್ಲಿಯಂತೆ ಅದನ್ನು ತನ್ನ ಅಂತಸ್ತಿಗೆ ಧಕ್ಕೆ ತರುವಂಥದು ಎಂದು ತಿಳಿಯುವುದಿಲ್ಲ. ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಹದಿನಾರು ವರ್ಷ ಕಳೆದ ನಂತರ bicycle ತುಳಿಯುವವರು ತೀರ ಅಪರೂಪ. ಮನೆಯ ಹತ್ತಿರದಲ್ಲಿಯೇ ಇರುವ ಅಂಗಡಿಗೆ ಹೋಗಲೂ ಕೂಡ motor bike ಹತ್ತಿಯೇ ಹೋಗುತ್ತಾರೆ; ಹೊಗೆ ಉಗುಳುತ್ತ ಇನ್ನು ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಹೊಗೆಯ ಜೊತೆ ಗುಟಖಾ ಕೂಡ ಉಗುಳುತ್ತ!
ನಮ್ಮ ಬೆಂಗಳೂರಿನಲ್ಲಿ ವಾಹನಗಳ horn ಶಬ್ದವಂತೂ ಕಿವಿಗಡಚಿಕ್ಕುತ್ತವೆ. ಅನವಶ್ಯಕವಾಗಿ horn ಮಾಡುವವರೇ ಹೆಚ್ಚು. Traffic signal ನಲ್ಲಿ ನಿಂತಾಗಲೂ horn ಮಾಡುವವರಿಗೇನು ಹೇಳಲು ಸಾಧ್ಯ? ಮುಂದೆ ನಿಂತವನು signal ಹಸಿರು ಬಣ್ಣಕ್ಕೆ ತಿರುಗಿದ ನಂತರ ಕದಲಲು ಎರಡು second ಗಳ ಕಾಲ ಜಾಸ್ತಿ ತೆಗೆದುಕೊಂಡರೆ ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಹತ್ತು ಜನರು horn ಮಾಡಿಬಿಟ್ಟಿರುತ್ತಾರೆ! ಎರಡು second ಗಳಷ್ಟು ತಾಳ್ಮೆ ಬಹುತೇಕ ಜನಕ್ಕೆ ಇಲ್ಲ. ನಂಬಿದರೆ ನಂಬಿ, ಅತ್ಯಂತ ಜನಸಾಂದ್ರತೆಯುಳ್ಳ ಟೋಕಿಯೋದಲ್ಲಿ ನಾನಿದ್ದ ಒಂದೂವರೆ ವರ್ಷದಲ್ಲಿ ನಾನು ಕೇವಲ ಏಳೆಂಟು ಸಲ horn ಸದ್ದನ್ನು ಕೇಳಿದ್ದೇನೆ. ಆಗೆಲ್ಲಾ ನಾವು ಯಾರೋ ಭಾರತೀಯ ಮನುಷ್ಯ drive ಮಾಡುತ್ತಿರಬಹುದು ಎಂದು ನಗುತ್ತಿದ್ದೆವು! ರಸ್ತೆ ಖಾಲಿ ಇದ್ದರೂ ಕೆಟ್ಟದಾಗಿ horn ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಹೋಗುತ್ತಿರುತ್ತಾರೆ ಯಾರೂ ಅಡ್ಡ ಬರದೇ ಇರಲಿ ಎಂದು. ಪ್ರಪಂಚ ಹಾಳಾಗಿ ಹೋದರು ನಾನು ಮೊದಲು ನುಗ್ಗಬೇಕು 'me first' ಎನ್ನುವ attitude ಬದಲಾದ ಹೊರತೂ ಯಾವುದೂ ಬದಲಾಗುವುದಿಲ್ಲ.
ಇಲ್ಲಿನ ನನ್ನಂಥ ಪಾದಚಾರಿಗಳಂತೂ ಎಲ್ಲಿಯೂ ಸಲ್ಲದವರು. ನಿಬಿಡ ರಸ್ತೆಗಳಲ್ಲಿ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿಪಾದಚಾರಿಗಳು ದಾಟಲಿ ಎಂದು ಯಾವ ವಾಹನದವರೂ ವೇಗ ತಗ್ಗಿಸುವುದಿಲ್ಲ, signal ಇಲ್ಲದ ಹೊರತು ನಿಲ್ಲಿಸುವುದಂತೂ ಇಲ್ಲವೇ ಇಲ್ಲ. ಬೇಕಿದ್ದರೆ ಇನ್ನೂ ಜೋರಾಗಿ horn ಮಾಡುತ್ತಾರೆ; ನನ್ನ ರಸ್ತೆ, ನೀನೇಕೆ ಅಡ್ಡ ಬರುತ್ತೀಯಾ ಎಂಬಂತೆ. ಎಲ್ಲವೂ ಸಂಸ್ಕಾರದಲ್ಲಿಯೇ ಬರಬೇಕು ಅಷ್ಟೇ. ಇತರ ದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಪಾದಚಾರಿಗಳಿಗೆ ಮೊದಲ ಆದ್ಯತೆ, bicycle ನವರಿಗೆ ಎರಡನೇ ಆದ್ಯತೆ, ಸ್ವಂತ ವಾಹನಗಳ ಚಾಲಕರಿಗೆ ಕೊನೆಯ ಆದ್ಯತೆ ಇದೆ ಎಂಬಂತೆ ನಡೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ಇದು ಯಾವ ಕಾನೂನಿನ ಮೂಲಕ ಬಂದಿದ್ದಲ್ಲ. ತಮ್ಮಂತೆ ಇತರರೂ ಮನುಷ್ಯರು ಎಂಬ ಭಾವನೆಯಿಂದ ಬಂದಿದ್ದು ಅಷ್ಟೇ. ಟೋಕಿಯೋದಲ್ಲಿ ಪಾದಚಾರಿಗಳು ರಸ್ತೆ ದಾಟುವಾಗ ಇತರ ವಾಹನದವರು ಹೆಚ್ಚು ಕಡಿಮೆ ತಮ್ಮ ವಾಹನಗಳನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸುತ್ತಾರೆ. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ನಾವು ನಿಂತು ಅವು ಮೊದಲು ಹೊರಡುವಂಥಾದರೆ ನಮ್ಮ ಕಡೆ ನೋಡಿ ಒಮ್ಮೆ ತಲೆ ಬಗ್ಗಿಸಿ ಧನ್ಯವಾದ ಸೂಚಿಸದೇ ಇರುವುದಿಲ್ಲ. ನಾನು ಅಲ್ಲಿಂದ ಹಿಂದಿರುಗಿ ಬಂದ ಒಂದೆರಡು ದಿನಗಳ ಕಾಲ ರಸ್ತೆ ದಾಟಲು ತಡಬಡಾಯಿಸಿದ್ದೆ. ಈಗ ಮತ್ತೆ expert; ಹುಟ್ಟಾ ಕಲಿತದ್ದು ಎಲ್ಲಿ ಹೋಗ ಬೇಕು ಹೇಳಿ! Bus, train ಗಳಲ್ಲಿ ನಿಲ್ಲುವಾಗ, ಕುಳಿತುಕೊಳ್ಳುವಾಗ ಇತರರಿಗೆ ತೊಂದರೆಯಾಗದಂತೆ ಜಾಗ್ರತೆ ವಹಿಸುತ್ತಾರೆ. ಪಕ್ಕ ಕೂತು ನಿದ್ದೆ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರೂ ಮೈಮೇಲೆ ಬೀಳುವುದಿಲ್ಲ. ಗಂಡಸರ ಮೇಲೆ ನಾವು safety pin ಪ್ರಯೋಗಿಸುವ ಅಗತ್ಯ ಬೀಳುವುದೇ ಇಲ್ಲ.
workplace ಗಳಲ್ಲೂ ಅಷ್ಟೇ, ಬೇರೆಯವರ ಬಗ್ಗೆ gossip ಮಾಡುವಷ್ಟು ಪುರಸೊತ್ತು ಯಾರಿಗೂ ಇಲ್ಲ. ನಮ್ಮಲ್ಲಿಯ ಕಥೆಯೇ ಬೇರೆ, ಎದುರಿಗೆ ಸಿಕ್ಕಾಗ ನಗಲೂ ಕೂಡ ವಿಚಾರ ಮಾಡುವವರು ನಮ್ಮ ಬೆನ್ನ ಹಿಂದೆ ನಮ್ಮ ಬಗ್ಗೆ ಏನೆಲ್ಲಾ ಹೇಳುತ್ತಿರುತ್ತಾರೆ. ನಾನು ನಮ್ಮ ಸಂಸ್ಕೃತಿ, ಪರಂಪರೆಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಜಂಭ ಕೊಚ್ಚಿಕೊಳ್ಳುವುದಷ್ಟೇ ಉಳಿದಿದೆಯೇ ವಿನಃ ಹಿರಿಯರು ಉಳಿಸಿದ್ದ ಸಂಸ್ಕಾರಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ಗಾಳಿಗೆ ತೂರಿಕೊಂಡು ಸ್ವಾರ್ಥದ ಬೆನ್ನು ಹತ್ತಿದ್ದೇವೆ, hypocrite ಗಳಾಗಿದ್ದೇವೆ, ಮನುಷ್ಯತ್ವವನ್ನೇ ಮರೆತಿದ್ದೇವೆ.
ಇಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ಯಾಕೆ ಮಾತಾಡಿದೆ? ಇಂದು ಬೆಳಿಗ್ಗೆ inbox ನಲ್ಲಿ ಒಂದು email ಬಂದು ಕುಳಿತಿತ್ತು. ನಿಮ್ಮೆಲ್ಲರೊಡನೆ ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳುವುದರಲ್ಲಿ ಏನೋ ಒಂಥರಾ ಖುಷಿ. ನಿಮಗೂ ಕೂಡ ಇಂಥದೇ email ಸಿಕ್ಕಿರಬಹುದು. ಈ ಕೆಳಗಿನ link ನೋಡಿ.
ಇದರಲ್ಲಿ ಎಷ್ಟನ್ನು ನಾವು ಪಾಲಿಸುತ್ತೇವೆಯೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಪ್ರಯತ್ನ ಪಡುವುದರಲ್ಲಿ ತಪ್ಪೇನಿಲ್ಲ ಅಲ್ಲವೇ? ಅಂದು ಗಾಂಧೀಜಿ ಹೇಳಿದ್ದು, ಇಂದು ಒಬಾಮಾ ಹೇಳುತ್ತಿರುವುದು - "Be the change you want to see."

May 28, 2009

ಕ್ರೀಮ್ ಬಿಸ್ಕೆಟ್

ಕ್ರೀಮ್ ಬಿಸ್ಕೆಟ್ ಹೇಗೆ ತಿಂತೀರಾ?.... ಇದೆಂಥ ಪ್ರಶ್ನೆ ಅಲ್ಲವಾ? ನಿಜ. ಮಕ್ಕಳು ಕ್ರೀಮ್ ಬಿಸ್ಕೆಟ್ ತಿನ್ನುವುದನ್ನು ಗಮನಿಸಿದ್ದೀರಾ? ಬಿಸ್ಕೆಟ್ಟನ್ನು ಬೇರೆಯಾಗಿಸಿ, ಅದರ ನಡುವೆ ಇರುವ ಕ್ರೀಮನ್ನು ನಾಲಿಗೆಯಿಂದ ಘಂಟೆಗಟ್ಟಲೆ ಸವಿದು, ನಂತರ ಉಳಿದಿರುವ ಎರಡೂ ಬಿಸ್ಕೆಟ್ಟನ್ನು ತಿನ್ನುತ್ತಾರೆ. ಎಂದಾದರೂ ಹಾಗೆ ತಿಂದಿದ್ದೀರಾ? ನಾನಂತೂ ನಾನೂ ಚಿಕ್ಕವಳಿದ್ದಾಗ ಹಾಗೆಯೇ ತಿನ್ನುತ್ತಿದ್ದೆ. ಆದರೆ ಇಂದು ಏಕೋ ಹಾಗೆ ತಿನ್ನಲು ಮನಸ್ಸಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಈಗ ಹಾಗೆ ತಿನ್ನಲು ನಾಚಿಕೆ ಒಂದು ಕಾರಣವಾದರೆ ಇನ್ನೊದು ಕಾರಣ ಅದರಲ್ಲಿ ಯಾವ ಮಜವೂ ಕಾಣುತ್ತಿಲ್ಲ. ಒಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಬಿಸ್ಕೆಟ್ಟನ್ನು ಬಾಯಿಗೆ ತುರುಕಿ ನುಂಗಿದರೆ ಮುಗಿದು ಹೋಯಿತು. ಅದನ್ನು enjoy ಮಾಡಿ ತಿನ್ನುವಷ್ಟು ಪುರುಸೊತ್ತು, ತಾಳ್ಮೆ ಎರಡೂ ಇಲ್ಲ. ಚಿಕ್ಕ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಸಣ್ಣ ಪುಟ್ಟ ವಿಷಯಗಳೇ ಅದ್ಭುತ ಆನಂದವನ್ನು ತಂದುಕೊಡುತ್ತಿದ್ದವು. ಬಿಸ್ಕೆಟ್ ಎಂದರೆ ಪ್ರಾಣಕ್ಕಿಂತ ಪ್ರಿಯವಾಗಿದ್ದ ನನಗೆ ಈಗ ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಅದನ್ನು ನೋಡಿದರೇ ಮೂಗು ಮುರಿಯಬೇಕೆನಿಸುತ್ತದೆ. ಮಕ್ಕಳಿದ್ದಾಗ ಖುಷಿ ಕೊಡುತ್ತಿದ್ದ ಕೆಲವೇ ಕೆಲವು ವಿಷಯಗಳು ಇಂದೂ ಕೂಡ ಖುಷಿ ಕೊಡುತ್ತವೆ; ನೀರಾಟ ಆಡುವುದು, ಕಾಡು ಅಲೆಯುವುದು, ಬೆಕ್ಕು-ನಾಯಿಗಳ ಜೊತೆ ಆಟ ಆಡುವುದು, ಹೊಸ ಬಟ್ಟೆ ಹಾಕಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಹೀಗೆ ಇನ್ನೊಂದೆರಡು ಅಷ್ಟೇ. ಅಪ್ಪ, ಅಮ್ಮನಿಗೆ ಇಷ್ಟು ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲಿಯೂ ಇರುವಷ್ಟು ಉತ್ಸಾಹ ನಮಗೆ ಈಗಲೇ ಇಲ್ಲವಾಗಿದೆ. ದೊಡ್ಡದೇನೋ ಒಂದರ ಬೆನ್ನು ಹತ್ತಿ ಚಿಕ್ಕ ಚಿಕ್ಕ ವಿಷಯಗಳನ್ನೇ ಮರೆತುಬಿಟ್ಟಿದ್ದೇವೆ. ಮಕ್ಕಳಿದ್ದಾಗ ಆನಂದಿಸಿದ ವಿಷಯಗಳು ಈಗ ಅಷ್ಟೊಂದು ಮಹತ್ವದ್ದಾಗಿ ಅನಿಸುವುದೇ ಇಲ್ಲ. ಹಾಗಿದ್ದರೆ ನಾನು ಅಷ್ಟೊಂದು ಬೆಳೆದುಬಿಟ್ಟಿದ್ದೆನೆಯೆ?- ತಿರುಗಿ ನೋಡಲಾರದಷ್ಟು. ನನ್ನಲ್ಲಿರುವ ಅಪ್ಪ, ಅಮ್ಮನ ಪ್ರೀತಿಯ ಮಗಳು ಎಲ್ಲಿಯೋ ಕಳೆದು ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದಾಳೆಯೆ? “Backward, turn backward, Oh Time! in your flight Make me a child again just for tonight!!” -Elizabeth Akers Allen